Terry Pratchett's lecture about death

[Judyta]

http://www.youtube.com/watch?v=qUE3pBIuAGk


That's the first part out of six. Pity that it's available in English only. I have just seen the first part and going to see the rest - damn you, work - and I'm delighted. I have always liked the guy and this speech is not disappointing. Jokingly solemn, wise and light altogether.

[Judyta]

A tutaj artykuł, już po polsku, w temacie:

http://wyborcza.pl/1,76842,9751513,P...ra_smierc.html

[latouche]

Judyta, a jest gdzies w necie tekst tego jego wystapienia? ja nie znam na tyle dobrze angielskiego, zeby nadazyc za tym co mowi, i latwiej mi czytac
w ogole dzieki za ten watek, bo uwielbiam Pratchetta - i choc z pewnoscia nie bede ogladac relacji z jego smierci jezeli zdecyduje sie na transmisje, to bede szczesliwa wiedzac, ze odszedl spokojny i bez cierpienia w wybranym przez siebie momencie, a nie po latach smiertelnej choroby, jako roslina.

[Judyta]

Tutaj znalazłam ekscerpta z wykładu, chyba zawierają najważniejsze punkty:

http://www.guardian.co.uk/society/20...icide-tribunal

[latouche]

Dzięki!

[Judyta]

Obejrzeliśmy wczoraj w nocy ten film dokumentalny, który narobił tyle hałasu. Miguel był nieco rozczarowany, bo film był tak naprawde mało dokumentalny, to znaczy nie było tam dyskusji o faktach - jakie choroby co powodują, jacy ludzie domagają się prawa do wspomaganego samobójstwa, ilu ich jest, kto był pionierem walki o to prawo (np. nie wspomina się ani słowem o Kevorkianie, któremu sie zresztą zmarło parę tygodni temu).

Film jest raczej serią refleksji samego Pratchetta, rozmów z ludźmi bezpośrednio zainteresowanymi tematem, z ich rodzinami. Jest bardzo emocjonalny, ale tak na tradycyjny angielski sposób - kamera nie szuka sensacji, nie ściga ludzi w stanie histerii, raczej odwraca się dyskretnie, gdy ktoś wsadza twarz w chusteczkę. Rozmówcy są uśmiechnięci, kryją emocje. Sama scena śmierci tego pana, który zaprosił Pratchetta i kamerzystę, też bardzo dyskretna - pan pije truciznę, zasypia, żona go głaszcze po dłoni, a potem kamera się odwraca, zostawiając ich w spokoju.

Bardzo poruszające, mało faktograficzne. Ale myślę, że Pratchettowi o to chodziło - o rozmawianie o emocjach, nie o faktach.

[latouche]

A Hołownia go zjechał w ostatnim felietonie w Newsweeku.
Lubię Hołownie, ale sie zbiesiłam czytając. Hołownia jest młody i zdrowy, Pratchett w dojrzałym wieku i śmiertelnie chory, a na dodatek wie, ze choroba najpierw zmieni go w warzywko, a dopiero długo potem zabije. Różnica perspektywy w spojrzeniu na tak ostateczne sprawy jest, ekhem, dosc porażająca.
Na miejscu H. dałabym sobie spokój z osądami.
tutaj link
http://www.newsweek.pl/artykuly/wyda...umrzec,78076,1

[Judyta]

Napisał latouche

Hołownia jest młody i zdrowy, Pratchett w dojrzałym wieku i śmiertelnie chory, a na dodatek wie, ze choroba najpierw zmieni go w warzywko, a dopiero długo potem zabije. Różnica perspektywy w spojrzeniu na tak ostateczne sprawy jest, ekhem, dosc porażająca.
Na miejscu H. dałabym sobie spokój z osądami.

Artykuł przeczytałam (dzięki za link), całym sercem przyznaję Ci rację.

I chciałam też jeszcze sprostować opinię z artykułu: pokoiki w Dignitas nie są obskurne.

A Hołownia nie tylko nie jest w stanie zrozumieć perspektywy starego, i tak już umierającego człowieka, ale nawet filmu nie widział, a tak autorytatywnie się wypowiada. Może z góry wie, że nic go nigdy nie przekona, ale według mnie taka wiedza często okazuje się złudna. I cenię tych, którzy potrafią to zrozumieć i powstrzymać się z tego powodu przed zbyt pochopnymi wypowiedziami.